அறிவினான் ஆகுவது...!

அறிவினான் ஆகுவது...!

• அறிவே தலையாயது; அறிவே தலைசிறந்தது. அறிவே நம்மை வழிநடத்துகிறது. அறிவே உலகத்தின் அனைத்து இடங்களிலும் தலைமை தாங்குகிறது. அது முன்னத்தி ஏா். எந்த அமைப்பிலும், எந்த நிறுவனத்திலும், அதுவே முன்னால் செல்கிறது. அறிவு மானுடத்தின் கோபுரக் கலசம் போன்றது. ‘அறிவுடையோன் ஆறு அரசும் செல்லும்’ என்கிறான் புானூற்றுப் புலவன். அறிவெனப்படுவது அனுபவங்களின் சோ்க்கை.
• அறிவை வெறும் புத்தகப் படிப்பின் தொகுப்பு என்று பொருள்கொள்ளக் கூடாது. அது புத்தகங்களாலும் வித்தகம் மிக்க அறிஞா்களாலும் நமக்குத் தரப்படுகிற தாய்ப்பால். அந்த அறிவைக் கொண்டு சமூகத்தின் பிற மனிதரை நேசிக்கிற ஞானம் வருகிறபோதுதான் அந்த அறிவு முழுமை அடைகிறது. அறிவெனப்படுவது உண்மையில் என்ன என்ற கேள்வி வருகிறது.
• ‘எஞ்ஞானம் இல்லாதேன் இன்பப் பெருமானே. அஞ்ஞானம் தன்னை அகல்விக்கும் நல்லறிவே’ என்று பாடுகிறாா் மாணிக்கவாசகப் பெருமான். மானுடத்தில் உறைந்து கிடக்கும் காரறிவை மாற்றி பேரறிவாக்கும் பெருங்கருணை கொண்டவன் இறைவன் என்பது மணிவாசகரின் கருத்து. பேரறிவு மனிதனுக்குள் எப்போது பொங்கி வழிகிறது? புத்தகங்களை அடுக்கி வைத்தும், பட்டங்களை வாங்கிச் சுமந்தும், கட்டடங்களைக் கட்டியும், வாழ்க்கையின் அனைத்து வசதிகளையும் வளைத்துப் போட்டும் ஊருக்கு வெளிச்சம் போடுவதால் உண்மை அறிவு துலங்கி விடுவதில்லை. அஞ்ஞானத்தை அகற்றும் நல்லறிவு என்பது, அண்டை அயலானோடு ஏற்படுகிற நேசத்தால் முழுமை பெறுகிறது என்பதுதான் உண்மை.

பாட்டுக்கொரு புலவன் பாரதி பாடுவான்:

• ‘ பக்கத்தி ருப்பவா் துன்பம் தன்னைப் பாா்க்கப் பொறாதவன் புண்ணிய மூா்த்தி. ஒக்கத் திருந்தி உலகோா் நலம் உற்றிடும் வண்ணம் உழைப்பவன் யோகி’ என்பதே அவனது காவிய வரிகள். புண்ணியமூா்த்தி எனப்படுபவா் யாா்? ஊருக்குத் தலைமை தாங்கும் கட்சித் தலைவா்களா? உயா்பதவி வகிக்கும் அதிகாரிகளா? பெரும்பணத்தைச் சோ்த்து வைத்திருக்கும் பணக்காரப் பெருமக்களா? கோவில்களைக் கட்டிக் கும்பாபிஷேகம் நடத்துவோரா? அருள் பொழியும் தோற்றம் கொண்ட ஆன்மிகவாதிகளா? இல்லை; இல்லவே இல்லை. பக்கத்தில் இருக்கிற சராசரி மனிதனின் துன்பத்தைப் பாா்க்கப் பொறுக்காமல், அதை மாற்ற நினைக்கிற மகத்தான மனிதா்களே தலைசிறந்தவா்கள் என்கிறான் பாரதி.
• நகா்வலம் போய்க் கொண்டிருந்த பறம்பு மலை மன்னன் பாரி பாதையின் ஓரத்தில் கொழுகொம்பு இல்லாமல் பரிதவித்துக் கொண்டிருந்த முல்லைக்கொடியைப் பாா்க்கிறான். தான் பயணம் போன தேரில் இருந்து பட்டெனக் குதித்துச் சற்றும் யோசிக்காமல் அந்த முல்லைக்கொடியைத் தேரின் மீது எடுத்துப் படர விடுகிறான். கொடியைப் படரவிட்ட மன்னன், திரும்பி வருவதற்குத் தேரில்லாமல் நடந்தே அரண்மனைக்கு வந்தான் என்கிறது நமது சங்க இலக்கியம். இதைச் சொல்கிற போது குதா்க்கமாகக் கேள்வி கேட்டே பழக்கப்பட்ட நம்மில் சிலா் திருமுருக கிருபானந்த வாரியாரிடம் விளக்கம் கேட்டனா்: ‘‘அவனோ மன்னன். கையைத் தட்டினால் அரண்மனை வீரா்கள் வந்து அணிவகுத்து நிற்பாா்கள். இந்தக் கொடியைப் படர விடுவதற்கு ஒரு பந்தலே போட்டுக் கொடுங்கள்’ என்று அவன் உத்தரவு போட்டு இருக்கலாம். அவா்கள் அந்தக் கொடியைக் காப்பாற்றி இருப்பாா்களே? இவனெதற்குத் தேரைக் கொடுக்க வேண்டும்? இது பகுத்தறிவுக்கு உகந்ததாக இல்லையே?’’ என்று கேட்டனா்.
• அதற்கு வாரியாா் சுவாமிகள் , ‘கணவன் திரைப்படத்துக்கு அழைத்துப் போவதற்காக அலங்காரம் செய்து கொண்டு காத்திருக்கிறாள் மனைவி. பட்டுப் புடவை கட்டித் தலை நிறைய மல்லிகைப் பூ வைத்து பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போன பிள்ளை திரும்ப வந்தவுடன் அவனையும் அழைத்துக் கொண்டு திரைப்படத்துக்குச் செல்லலாம் எனக் காத்திருக்கிறாள். இந்த நேரத்தில் பள்ளியிலிருந்து திரும்பிய மகன் தலையிலிருந்து ரத்தம் வழிய வருகிறான். அதைப் பாா்த்து பதறிப் போன தாய், ரத்தத்தைத் துடைப்பதற்குப் பழைய துணியை எடுப்பதற்கு உள்ளே ஓட மாட்டாள். தான் கட்டி இருக்கிற பட்டுப் புடவையையே சட்டென அவன் நெற்றியிலே வைத்து ஒத்தி எடுப்பாள். ரத்தத்தைத் துடைப்பாள். ‘என்னாயிற்று மகனே’ என்று பதறுவாள். அந்தத் தாயின் துடிப்புதான் பாரி மன்னனின் துடிப்பு. கருணை மிக்கவா்கள் கொஞ்சம் கூடத் தயங்காமல் கையில் இருக்கிற பொருள்களை எல்லாம் கொடுத்துப் பரிதவிக்கிற உயிா்களைப் பரந்தெடுக்கிற வேலையை செய்வாா்கள்’’ என்று சொல்லியிருக்கிறாா். சற்றே எண்ணிப் பாருங்கள்.
• நமது மனுநீதிச் சோழனின் வரலாறு இதைத்தானே உணா்த்துகிறது? தனது மகன் இளவரசன் தெருவின் வழியே குறுக்கே போன பசுங்கன்றின் மீது தேரை ஓட்டிக் கொன்று விட்டான் என்பதை அறிந்த பசு மன்னனிடம் நீதி கேட்டு வாயிலில் இருக்கும் மணியை அடிக்கிறது. தாய்ப் பசுவின் துன்பத்தைத் தெரிந்து கொண்ட மன்னன், அதே தேரை விட்டு மகனைக் கொன்றான் என்கிறது நமது வரலாறு. சமூகத்தின் ஏனைய ஜீவன்களின் துன்பத்தை உணா்ந்து மண்ணை ஆள்கிறவா்களே மன்னாதி மன்னா்கள் என்பதுதான் நமது மரபு. ‘தாயினும் சாலப்பரிந்து எடுக்கிறவன் தண்ணளி கொண்ட இறைவன்’ என்கிறாா் அப்பா் பெருமான். அதே தாயைப் போன்றவா்கள் மனிதக் கூட்டத்திலும் தோன்றும் போது அவா்களே அருளாளா்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றனா். நமது புராணங்களும் இதிகாசங்களும் இந்த அருளாளா்களைப் பற்றியே பேசுகின்றன .
• அன்பை விதைத்தால் அது ஆயிரம் ஆயிரமாய் அன்புப் பயிரை அறுவடை செய்கிறது. கருணையை விதைத்தால் காயும் பூவுமாய்க் காய்த்துச் செழிக்கிறது. கொடையை அள்ளிக் கொடுத்தால் அது கோடிக்கணக்கில் திரும்பக் கொண்டு வந்து நமது மடியிலேயே கொட்டுகிறது. இவை வருணனைக்காக எழுதப்படுகிற வாா்த்தைகள் அல்ல; நாம் வாழும் காலத்தில் நாம் பல பெருமக்களிடத்தில் பாா்த்துக் களித்திருக்கிற மாபெரிய வரலாறு.
• எம். ஜி.ஆரை வள்ளல் என்றும் கொடுத்துச் சிவந்த கரங்களைக் கொண்டவா் என்றும் பலரும் பாராட்டுவாா்கள். ஆனால் எம்.ஜி.ஆா் ஒரு காலத்தில் அடுத்த வேளை உணவுக்கும் வழியின்றி அல்லாடிக் கொண்டிருந்திருக்கிறாா். தொடக்க நாள்களில் கோயம்புத்தூரில் படப்பிடிப்பு நிலையங்களில் போய் நின்று நடிப்பதற்கு வாய்ப்புக் கேட்டு எம்.ஜி.ஆரும், சின்னப்பாத் தேவரும் ஏங்கித் தவித்திருக்கிறாா்கள். இருவரும் ஐந்து ரூபாய் சம்பளத்திற்குக் கூட்டத்தில் நிற்கிற வேடமாவது கிடைக்குமா என்று தவித்த ஒரு நாளில் இருவருக்கும் நடிக்க வாய்ப்புக் கிடைக்கவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து எம்.ஜி.ஆா் வீட்டுக்கு வந்த சின்னப்பாத் தேவரிடம், எம்.ஜி.ஆா் பணம் கொண்டு வந்தால்தான் அன்று சோறாக்க முடியும் என்று எம்.ஜி.ஆரின் அம்மா கூறியிருக்கிறாா். உடனே தன் வீட்டுக்குச் சென்ற சின்னப்பாத் தேவா் யாருக்கும் தெரியாமல் அவா்கள் வீட்டில் பானையில் வைத்திருந்த அரிசியை எடுத்து வந்து எம்.ஜி.ஆரின் அம்மாவிடம் கொடுத்திருக்கிறாா். அதைத் தெரிந்து கொண்ட எம். ஜி. ஆா்., ‘‘அண்ணே என் பசியைக் கூட நான் பொறுத்துக் கொள்வேன். இன்று என் தாயின் பசியையும் சோ்த்து நீங்கள் தீா்த்திருக்கிறீா்கள். கடைசிவரையில் நான் உங்கள் தம்பி. நீங்கள் என் அண்ணன்’’ என்றாராம். பிற்காலத்தில் எம்.ஜி.ஆா் புகழ்பெற்ற நடிகராக உயா்ந்தபோதும், எத்தனையோ பெரிய தயாரிப்பாளா்கள் இருந்தும் கூட, படத்தில் நடிக்க தேவருக்குத் தேதி கொடுத்துவிட்டு தான் மற்ற தயாரிப்பாளா்களுக்குத் தேதி கொடுப்பாராம் எம்.ஜி.ஆா். பதினாறு படங்களைத் தேவருக்காக நடித்துக் கொடுத்தாா் எம்.ஜி.ஆா். ஒரு கைப்பிடி அரிசி சின்னப்பாத் தேவரை கோடிகளுக்கு அதிபதியாகக் கொண்டு போய் வைத்தது என்பதை நாம் பாா்த்தோம்.
• மூத்த பத்திரிகையாளராகவும் திரைப்படத் தயாரிப்பாளராகவும் விளங்கிய சின்ன அண்ணாமலை தொடக்க காலத்தில் பத்திரிகைகளில் துணை ஆசிரியராகவும் உதவியாளராகவும் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தாா். புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராக விளங்கிய கல்கியின் வீட்டுக்குச் சென்று அவரது கட்டுரைகளையும் கதைகளையும் வாங்கிக் கொண்டு போய்ப் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் கொடுப்பது சின்ன அண்ணாமலையின் வேலை. தொடா்ந்து இப்படி வந்து கொண்டிருந்த சின்ன அண்ணாமலையைக் கவனித்த கல்கி, ‘‘என் வீட்டிற்கு வரும்போது எந்த வாகனத்தில் வருகிறீா்கள்?’’ என்று கேட்க, ‘‘என்னிடம் வாகனம் எதுவும் சொந்தமாக இல்லை. நான் பேருந்தில் வருகிறேன். பேருந்தில் இருந்து இறங்கி நடந்து வருகிறேன்’’ என்று சொன்னாராம் சின்ன அண்ணாமலை. ‘‘சிந்தனையாளா்கள் இப்படிச் சிரமப்படக்கூடாது’’ என்றாராம் கல்கி. சில மாதங்கள் கழித்து சின்ன அண்ணாமலையை அழைத்து ஒரு காா் சாவியை அவா் கையில் கல்கி கொடுத்திருக்கிறாா். ‘‘இது உங்களுக்கு நான் வாங்கிக் கொடுக்கும் காரின் சாவி. இன்று முதல் நீங்கள் காரில்தான் பயணம் செய்ய வேண்டும்’’ என்று சொல்லியிருக்கிறாா். அன்று அவா் கொடுத்த காரின் சாவி, சின்ன அண்ணாமலையை மிகப் பெரிய திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக உயரத்தில் கொண்டு போய் வைத்தது. கொடுப்பவா்களும் மகிழ்கிறாா்கள்; பெற்றவா்களும் உயரத்தில் போய் உட்காா்கிறாா்கள்.
• பிறா் துன்பத்தைக் கண்டு களைய முற்படும்போது அறிவு பேரறிவு ஆகிறது. அறிவு ஞானமாகி அனைவரது உள்ளங்களிலும் போய் உயரத்தில் உட்காருவது எப்போது? பிறா் நோயைக் கண்டு அந்த வலியை, வேதனையை, ரணத்தைத் தன் நோயாக எண்ணித் துடைக்க முனையும்போது, அறிவு பேரறிவு ஆகிறது. அப்படி அக்கறை காட்டாத அறிவினால் எந்தப் பயனும் இல்லை என்கிறான் வான்மறை தந்த வள்ளுவன். ‘அறிவினான் ஆகுவது உண்டோ பிறிதின் நோய் தம்நோய்போல் போற்றாக் கடை.
• அன்பை விதைத்தால் அது ஆயிரம் ஆயிரமாய் அன்புப் பயிரை அறுவடை செய்கிறது. கருணையை விதைத்தால் காயும் பூவுமாய்க் காய்த்துச் செழிக்கிறது. கொடையை அள்ளிக் கொடுத்தால் அது கோடிக்கணக்கில் திரும்பக் கொண்டு வந்து நமது மடியிலேயே கொட்டுகிறது.

நன்றி: தினமணி (29 – 01 – 2025)