மாறியது காலமும், கோலமும்

மாறியது காலமும், கோலமும்

• "நாம் அக்கம்பக்கம் உள்ளவா்களிடம் நன்கு பழகினால், எல்லோருடனும் சிநேகத்துடன் பழகினால், மற்றவா்களுக்கு உதவினால் நம் தேவைக்கு அவா்கள் ஓடி வருவாா்கள். வாழ்வில் நமக்குத் தேவையான குணங்கள் எவை என்றால் போலித்தனம் இல்லாத, சுயநலம் இல்லாத உறவு, கைம்மாறு கருதாத உதவி, எதிா்பாா்ப்பு இல்லாத அன்பு."
• நான் வாசித்த ஒரு கவிதை என்னை நிறைய யோசிக்க வைத்தது.
• பக்கத்து இருக்கை
• பயணியிடம்
• புன்னகைகூட
• செய்யாமல்
• நீள்கிறது பயணம்.
• தூரத்து வயலில் சிறுமி
• கையசைத்து
• கற்றுத்தருகிறாள்
• அன்பை.
• எழுதியவா் யாா் என்று தெரியவில்லை. நம் வாழ்க்கை முறை மாறிப்போய் விட்டது என்பதை நாம் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். ரயில் பயணங்கள் தற்போது முற்றிலுமாக மாறிவிட்டன. ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த ரயில் பயண அனுபவங்களும், தற்போதைய ரயில் பயண அனுபவங்களும் முற்றிலும் வேறானவை. முன்பு ‘ரயில் சிநேகம்’ என்ற ஒரு வகை நட்புகூட இருந்தது. அது தற்காலிகமானது; ஆனாலும் இனிமையானது.
• அக்கால, அதாவது 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, சொகுசு ரயில்கள் கிடையாது. முன் பதிவு செய்திருந்தாலும், ரயில் வந்தவுடன் ஒரு பரபரப்பு தொற்றிக் கொள்ளும் நம் இருக்கை எது? எனக் கண்டுபிடித்து, பெட்டிகளை மேலே ஏற்றி, சில மூட்டைகளை இருக்கையின் அடியில் தள்ளி, நம்மை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ளவே சில நிமிஷங்கள் ஆகும். அதற்குப் பின் அரை மணி நேரம் எல்லோரும் அமைதியாக இருப்பாா்கள். ஒரு சிலா் செய்தித்தாள் வாசிக்க ஆரம்பித்து விடுவாா்கள்; சிலா் வார இதழ்கள். 10 நிமிஷங்கள் கழித்துப் பாா்த்தால், அந்த செய்தித்தாள் அடுத்த பெட்டி வரை ஒரு சுற்றுலா போய் இருக்கும். இறங்க வேண்டிய இடம் வரும்போதுதான் அந்நபா் செய்தித்தாளின் ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் சேகரிப்பாா்.
• ரயில் கிளம்பி கொஞ்ச நேரம் ஆனதும் தன் பக்கத்திலும், எதிரிலும் அமா்ந்திருப்பவா்களை நோட்டம் பாா்ப்பாா்கள். முதலில் புன்சிரிப்பு; அடுத்து எங்கே இறங்கணும்? (எங்கே போகிறீா்கள் என்று கேட்கக் கூடாது) என்ற விசாரிப்பு. அதற்குப் பின் ‘அங்கே யாா் வீட்டுக்கு? பெண்ணா? பிள்ளையா?’ இப்படி ஆரம்பமாகும் பேச்சு, மெல்ல மெல்ல குடும்ப விஷயங்களைப் பகிா்ந்து கொள்ளும் வரை போகும்.
• பின்னா் நெருக்கம் அதிகமாகி தங்களுடைய சொந்த சோகங்கள், சொத்து விவரங்கள், உடல் உபாதைகள், மருத்துவ சிகிச்சை என நீளும். அதற்குப் பின் ஒருவா் சாப்பாட்டு மூட்டையைப் பிரிப்பாா், எதிரில் உள்ளவரை சாப்பிட அழைப்பாா். அவரோ நாசூக்காக மறுத்துவிடுவாா். பிஸ்கட் போன்றவையாக இருந்தால், பகிா்ந்து உண்பாா்கள்.
• குழந்தைகள் அந்தப் பெட்டியில் பயணித்தால், எல்லோரும் அதைக் கொஞ்சி மகிழ்வாா்கள். அழும் பச்சிளம் குழந்தையை சமாதானப்படுத்தத் தெரியாத இளம் தாய்க்கு முதியோா் உதவுவாா்கள். பயணம் முடிவதற்குள் அந்த பெட்டியில் உள்ளவா்கள் அனைவரும் ஒரு குடும்பம் போல பழகிவிடுவாா்கள். தொலைபேசி எண்களைக் கொடுத்துவிட்டு இறங்குவாா்கள். பெரும்பாலும் அதற்குப் பின் அவா்கள் தொடா்பு கொள்ள மாட்டாா்கள். அந்த சில மணி நேர உறவு எப்போதும் மனதில் தேங்கி நிற்கும்.
• முன்பெல்லாம் ரயில் கிளம்புவதற்கு முன் பெயா் பட்டியல் ஒட்டுவாா்கள். உடனே ஓடிப் போய் பாா்ப்பாா்கள். தங்கள் பக்கத்து இருக்கைக்காரா் யாா் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளும் ஆா்வம் அதிகம் இருக்கும். ரயில் வயல்கள் மற்றும் மக்கள் உள்ள இடங்களை தாண்டிச் செல்லும்போது சிறுவா், சிறுமியா் கை அசைப்பாா்கள். கடந்து போகும் ஒற்றை விநாடியில் நாமும் கையசைக்கும்போது மனிதநேயமும் அன்பும், அங்கே துளிா்க்கும்.
• தற்போதைய ரயில் பயணங்களில் இது போன்ற நிகழ்வுகள் இல்லை. சொகுசு ரயில்களில் பயணம் செய்ய விரும்புகிறாா்கள். கண்ணாடி இறக்கப்பட்ட அந்த குளிா்சாதனப் பெட்டிகளில் அனைவரும் சிலைகள்போல மௌனமாகப் பயணிக்கிறாா்கள். நிா்வாகமே செய்தித்தாள் கொடுத்துவிடுவதால், அதை வாசித்துக் கொண்டு வருகிறாா்கள். உணவும் தரப்படுகிறது. அந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. செய்தித்தாளின் மீது ஓா் அவசர பாா்வை பாா்த்துவிட்டு, தங்கள் கைப்பேசியில் மூழ்கிவிடுகிறாா்கள். ஒருவரும் பேசிக் கொள்வதில்லை. பக்கத்து இருக்கைக்காரரைப் பாா்த்து ஒரு சிறு புன்முறுவல்கூட செய்வதில்லை. இரண்டு விரோதிகள் ஒன்றாகப் பயணம் செய்வது போல் தோன்றுகிறது. ஜன்னல் இருக்கையில் அமா்ந்திருப்பவா் வெளியே வர வேண்டுமென்றால், மடிக்கணினியில் திரைப்படம் பாா்த்துக் கொண்டிருப்பவா்/அலுவலக வேலை பாா்த்துக் கொண்டிருப்பவா் முகம் சிறிது மாறும். அமைதியாகப் புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டு போகும் நபா்களும் சங்கடப்படுகிறாா்கள்.
• முன்பெல்லாம் ரயிலில் பயணம் செய்யும்போது ஒருவா் பிஸ்கட் பாக்கெட்டைப் பிரித்தால், எதிரே உள்ள குழந்தைக்கு இரண்டு பிஸ்கட் கொடுத்து விட்டுத்தான் அவா் சாப்பிடுவாா். எப்போது பிஸ்கட்டில் மயக்க மருந்து கலந்து கொடுத்து, ரயிலில் கொள்ளை அடிக்கிறாா்கள் என்று கேள்விப்பட்டோமோ, அன்றிலிருந்து எவா் எதைக் கொடுத்தாலும் வாங்க மாட்டோம், அப்படிக் கொடுப்பதும் அறவே நின்று போய்விட்டது. மக்களை நூதன முறையில் ஏமாற்றுகிறாா்கள். இணையவழிக் குற்றங்கள் பெருகிவிட்டன. ஒருவரையும் சட்டென நம்ப முடியவில்லை. ஊடகங்களில் நாம் பாா்க்கும் நிகழ்வுகள், சக மனிதா்களின் மீது நாம் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை சுக்குநூறாக உடைத்துவிட்டது.
• மனிதன் ஒரு சமூக விலங்கு. நம்முடைய வாழ்க்கை எப்போதும் பிறரைச் சாா்ந்தே இருக்கிறது. நம் அனைத்துத் தேவைகளையும், பிறா் தயவின்றி நம்மால் பூா்த்தி செய்துகொள்ள முடியுமா? நமக்கான எல்லாவற்றுக்கும் நாம் சமுதாயத்தைச் சாா்ந்து உள்ளோம். நாம் சமுதாயத்தால் உருவாக்கப்படுகிறோம்; சமுதாயத்தால் வாழ்வளிக்கப்படுகிறோம். இந்த நிலையில் எவருடனும் ஒட்டாமல், எவருக்கும் உதவாமல், எவரையும் நம்பாமல்.. இது என்ன வாழ்க்கை என சலிப்புத் தட்டிப் போகும். ஒருவருக்கொருவா் உதவிக் கொண்டும், அன்புடனும், ஆசையுடனும் பழகிக் கொண்டு, புரிதலோடு வாழ்ந்தால் அந்த வாழ்க்கை ருசிக்கும்.
• மனிதன், தான் வாழும் காலத்தில் எவை எவற்றையோ ஓடி, ஓடி சேகரிக்கிறான். ஆனால் அவனுக்கென்று ஒரு நெருக்கடியான நேரம் வரும்போது அவன் எதை, எதையெல்லாம் தேடி வைத்தானோ, எவற்றுக்காக காலமெல்லாம் போராட்டம் நடத்தினானோ, அவற்றில் ஒன்றுகூட தனக்கு உதவாது என்பதை உணா்கிறான்.
• ஆயிரக்கணக்கான, லட்சக்கணக்கான மக்களிடையே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால், நமக்கென உற்றுழி உதவ எத்தனை போ் உள்ளாா்கள் என நினைத்துப் பாா்த்தால் அதிா்ச்சியாக இருக்கும்.
• நாம் அக்கம்பக்கம் உள்ளவா்களிடம் நன்கு பழகினால், எல்லோருடனும் சிநேகத்துடன் பழகினால், மற்றவா்களுக்கு உதவினால் நம் தேவைக்கு அவா்கள் ஓடி வருவாா்கள். வாழ்வில் நமக்குத் தேவையான குணங்கள் எவை என்றால் போலித்தனம் இல்லாத, சுயநலம் இல்லாத உறவு, கைம்மாறு கருதாத உதவி, எதிா்பாா்ப்பு இல்லாத அன்பு.
• ஊரில், உலகில் புரட்டும், பித்தலாட்டங்களும், வஞ்சமும், துரோகங்களும் இருந்து கொண்டேதான் இருக்கின்றன. வரலாறும் அதைத்தான் பதிவு செய்துள்ளது.
• ஆனாலும் நல்லவா்களும், ஞானிகளும், உத்தமா்களும், தா்மவான்களும் அக்காலத்திலும் சரி, இக்காலத்திலும் சரி வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறாா்கள். பச்சைக் கண்ணாடி மாட்டிக்கொண்டு உலகைப் பாா்ப்பவனுக்கு அனைத்துப் பொருள்களும் பச்சையாகத்தானே தெரியும்?
• நாம் துரியோதனன் கண்களைக் கொண்டு உலகைப் பாா்க்காமல், தருமா் கண் கொண்டு பாா்க்கலாம். அப்போது நமக்கு எல்லோரும் நல்லவா்களாகத் தெரிவாா்கள். அதற்காக எல்லோரையும் நம்பி முட்டாளாக வேண்டாம்; கொஞ்சம் முன்னெச்சரிக்கை அவசியம்.
• மக்கள் பேராசைப்பட்டு பணத்தைக் கோட்டை விடுகிறாா்கள். ஆண்டுதோறும் தீபாவளி சீட்டுப் பணத்தைச் சுருட்டிக் கொண்டு ஓடிக்கொண்டுதான் இருக்கிறாா்கள். அதிக வட்டிக்கு ஆசைப்பட்டு, உள்ளதையும் இழக்கும் பேராசைக்காரா்களும் இருந்து கொண்டுதான் உள்ளாா்கள்.
• இழந்த பிறகு அழுது என்ன பயன்? மாற மறுக்கிறாா்கள். பல சமயம் நாமே வலிந்துபோய் ஏமாறுகிறோம்.
• நாம் கேட்கும், படிக்கும் செய்திகள் நம் வயிற்றில் புளியைக் கரைப்பதால் எவரையும் நம்ப பயமாக இருக்கிறது. ஆனாலும் ஒருவா், துன்பத்தில் இருக்கும்போது, நம் மனம் பாறையாக இறுகிப்போய் கிடப்பதில்லை. உடலும், உயிரும் பதற அவா்களுக்கு உதவ எழுகிறோம். நம்பிக்கை தானே வாழ்க்கை!
• முதியவா்களை ஏமாற்றுவது கொடிய பாவம். பலருக்கும் கைப்பேசி பழக்கமில்லாததால் சட்டென ஏமாந்து போகிறாா்கள்.
• தங்களுக்குத் தெரியவில்லை என்பதால் அறிமுகம் இல்லாத ஒருவரிடம் கைப்பேசியைக் கொடுத்து, உதவி கேட்டால், அவா்கள் ஏமாற்றிவிடுவாா்களோ? என்று சந்தேகம் ஏற்படுகிறது. தவித்துப் போகிறாா்கள். அக்கம்பக்கம் உள்ளவா்களும் அதிகம் ஒட்டுவதில்லை. ஓா் அவசரம் என்றால் பக்கத்து வீட்டுக் கதவைத் தட்டுவதில் தயக்கம் ஏற்படுகிறது. யாருக்கும் அநாவசியமாகத் தொந்தரவு கொடுக்கக் கூடாது என்று நினைக்கிறோம். உறவுகளிடம்கூட அதிக உரிமை எடுக்க மனம் இடம் கொடுப்பதில்லை.
• ஆனாலும், மனிதம் இன்னும் முழுவதுமாக மரித்துப்போய் விடவில்லை. இதயத்தில் ஈரம் காய்ந்து போய்விடவில்லை. ஒரு சிறு உயிருக்கு ஆபத்து என்றால்கூட ஓடிவர ஒரு கூட்டம் உள்ளது. முன்பின் தெரியாதவா்களுக்காக உதவும் உள்ளங்கள் உள்ளன. குடியிருப்புகளில் வசிப்போா் கூடிக்களித்து கொண்டாட்டமாய் வாழ்கின்றனா்.
• உயிா்ப்புடனும், துடிப்புடனும், பரோபகார சிந்தனையுடனும் பல நல்ல இளைஞா்கள் இன்று இருக்கிறாா்கள். வருங்கால தலைமுறை மாசற்ற மனங்களோடு மலரட்டும்.

நன்றி: தினமணி (10 – 10 – 2024)