அன்றாட வாழ்வும் வன்முறையும்
- அன்றாடம் என்பதே இயற்கையின் காலப் பரிமாணம் ஆகும். மானுடம் நினைவுசேகரம், அறிவுசேகரம் போன்றவற்றால் கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என்று பிரித்து, வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியை உருவாக்கிக்கொள்கிறது. அதன் விளைவுகளைத் தத்துவார்த்த மானுடவியல் நோக்கில் ஆராயும் கட்டுரைத் தொடர் இது.
- மானுட சுய தன்னுணர்வின் வாழ்நாள் காலம் மரணத்தை நோக்கியதாக இருப்பதன் காரணமாக இயற்கையின் காலமான அன்றாடத்திலிருந்து பிரிந்து, கூட்டுத் தன்னுணர்வின் காலமான வரலாற்றுக் காலத்தை அது கைக்கொள்வதற்குக் காரணமாகிறது. உயிரியல் தொடர்ச்சி என்பது இனப்பெருக்கத்தின் மூலம் உறுதிசெய்யப்பட்டாலும் அது தன்னுணர்வு கொண்ட சுயத்தின் தொடர்ச்சியல்ல என்பதையும் கண்டோம். ஏனெனில், எல்லா உயிரிகளும் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. அவையெல்லாம் இயற்கையின் காலப் பரிமாணத்தில்தான், அன்றாடத்தில்தான் அடங்கியுள்ளன.
- சில நுண்ணுயிர்களின் இருப்பின் காலம் ஒரு நாளுக்கும் குறைவாகக்கூட இருக்கலாம். அமெரிக்காவில் காணப்படும் டொலானியா அமெரிக்கானா என்கிற பூச்சி அரை மணி நேரம்தான் வாழும். அந்த அரை மணி நேரத்தில் ஆண் பெண்ணைத் தேடி உறவு கொண்டுவிட்டு இறந்துவிடும். பெண் டொலானியா தோன்றிய ஐந்தே நிமிடங்களில் ஆணுடன் இணைந்து முட்டையிட்டுவிட்டு இறந்துவிடும்.
- இனப்பெருக்கம் என்கிற பரிமாணத்தில் பிற உயிரினங்களுடன் மானுடம் அன்றாடத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டாலும், மரணத்தை நோக்கிய இருப்பாகத் தன்னை உணரும்போது அது தன்னுணர்வு கொள்கிறது. மரணத்திலும் மனித உயிரி, பிற உயிரினங்களுடன் ஒரு பொதுமையைக் காணத்தான் செய்யும். ‘பட்டுப் பூச்சி வாழ்க்கையது, எட்டு நாள்தானே! பறந்து வரும் ஈசலுக்கு, ஒரு நாள்தானே! அவை பறக்கலையா? சிறகு விரிக்கலையா? வாழ்வை ரசிக்கலையா?’ என்கிற புலமைப்பித்தன் எழுதிய திரைப்படப் பாடலைக் கேட்டிருப்போம்.
- அவை பறப்பதும், சிறகை விரிப்பதும் உண்மைதான். வாழ்வை ரசிக்குமா என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியாது. ஏனெனில், மனிதனின் நரம்பு மண்டலம் சாத்தியமாக்கும் நினைவுசேகரம்தான் நினைவுகளை, அதன் மூலம் தன்னுணர்வை, தன்னுணர்வின் ரசனை போன்றவற்றைச் சாத்தியமாக்குகிறது. இந்தத் தன்னுணர்வுதான் மரணத்தை எண்ணிக் கலங்கவும் வைக்கிறது.
- மரணத்தைக் கடந்தும் நீடிக்க விரும்பும் மனிதர்களுடைய சுய தன்னுணர்வின் புகலிடம் கூட்டுத் தன்னுணர்வின் வரலாற்றுக் காலம். மானுடத்தின் ஒருங்கிணைந்த சமூக வாழ்வை நினைவுசேகரம், அறிவுசேகரம் கொண்டு மேம்படுத்துவது வரலாறு. அவ்வாறு செயல்பட அடிப்படையாக இருப்பது மானுடர்களின் கூட்டுத் தன்னுணர்வு, பொது நன்மை கருதும் சிந்தனை. இதன் மூலம் ஒருவர் செய்யும் நற்செயல்கள் அவர் வாழ்நாள் கடந்தும் நீடிப்பது சுய தன்னுணர்வை நியாயப்படுத்துகிறது.
- தன்னுணர்வின் அடிப்படை விளைவு என்னவென்றால் செயல் தேர்வு. மானுடத் தன்னுணர்வு தன்னை உடலிலிருந்து பிரித்துக் காண்பதால், அதனால் ‘என்னுடைய உடல்’ என்று கூற முடிவதால், அதற்குத் தேர்வு சாத்தியமாகிறது. உடல் ஒரு செயல்பாட்டினைத் தூண்டினாலும், தன்னுணர்வால் அதைத் தடுத்துவிட முடியும். இன்னொருவர் கையிலிருக்கும் சாக்லெட்டை எடுத்துச் சாப்பிட வேண்டும் என்று குழந்தைக்குத் தோன்றலாம். அவ்வாறு செய்வது தவறு என்று அதற்குச் சொல்லிக் கொடுக்கிறோம்.
- அதனால், கொடுத்தாலும் வேண்டாம் என்று மறுக்கும் பக்குவத்தை அது பெறுகிறது. பெற்றோர் அனுமதித்த பிறகே வாங்கிக்கொள்கிறது. இவ்வாறான நன்னெறிகளின் மூலம் சமூக வாழ்வை, அதனை ஒழுங்கமைக்கும் கூட்டுத் தன்னுணர்வை, பண்பாட்டைச் சாத்தியமாக்கிக் கொள்கிறது மானுடம். பிற உயிரினங்களுக்குச் சாத்தியமில்லாத தேர்வு, புலன் தூண்டுதலைக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ளும் தேர்வு மனிதர்களுக்குச் சாத்தியம் என்பதால், விலங்குகளின் வன்முறை மனிதர்களிடையே இல்லை என்று கருதப்படுகிறது.
- பண்பாடில்லாமல் வன்முறையை நாடுபவர்களை மிருகம், விலங்கு என்று கூறி இழிவுபடுத்துவது மானுட வழக்கம். மாமிசம் தின்னும் விலங்குகள் பிற விலங்குகளை வேட்டையாடிக் கொன்று தின்பதால் இப்படி ஒரு கெட்ட பெயர் விலங்குகளுக்கு. ஆனால் பாருங்கள், புலி பசித்தால்தான் மானைக் கொல்லும். பசி தீர்ந்த பிறகு நாளைக்குப் பசிக்குமே, அடுத்த வாரம் பசிக்குமே என்று மான்களைக் கொன்று மாமிசத்தைச் சேர்த்து வைக்காது. அதன் வன்முறையின் பரிமாணம் அன்றாடம் சார்ந்தது. வரலாற்றுக் காலம் சார்ந்ததல்ல.
- கூட்டுத் தன்னுணர்வின் வரலாற்று அடையாளம் இல்லாததால், விலங்கினங்கள் படை திரட்டித் தங்கள் இனத்தையே கொல்வது இல்லை. தற்கொலை செய்துகொள்வதும் இல்லை. இவை இரண்டுமே உடலிலிருந்து வேறுபடுத்திக்கொண்டு தன்னுணர்வு கொள்ளும் மானுடத்துக்குத்தான் சாத்தியமாகிறது. அதிலும் வரலாற்று உணர்வினால் கட்டமைக்கப்படும் மத அடையாளங்கள், இன அடையாளங்கள், தேசிய அடையாளங்கள் ஆகியவற்றின் பெயரால்தான் படுகொலைகள் அதிகம் நடக்கின்றன. நாஸிசம் ஆரிய இன அடையாளத்தின் பெயரால், யூதர்களை விஷ வாயு சேம்பர்களில் கொத்துக் கொத்தாகக் கொன்றது. அதனால் உருவான யூதர்களின் தேசமான இஸ்ரேல், இன்று பாலஸ்தீனக் குடிமக்களை, குழந்தைகளை இரக்கமின்றிக் கொல்கிறது.
- இந்தக் கட்டுரை எழுதப்படும் நேரத்தில் எத்தனை பேர் காஸாவிலும், லெபனானிலும் ஏன் இஸ்ரேலிலும் கூட ஏவுகணைகள் தாக்கி இறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கூற முடியாது. குழந்தைகள், பெண்கள், முதியோர், நோயாளிகள் என அன்றாட வாழ்க்கையை வாழ்ந்துவரும் சாதாரண மனிதர்கள் எங்கிருந்தோ வீசப்படும் ஏவுகணைகளால் கொல்லப்படுகிறார்கள். இந்த வன்முறை அன்றாட வாழ்வின் பரிமாணத்தின்மீது, தன்னுணர்வு உருவாக்கிக்கொள்ளும் வரலாற்றுக் காலம் நிகழ்த்தும் வன்முறை என்றுதான் நாம் கருத வேண்டும்.
- அப்போதுதான் முக்கியமான அறவியல் கேள்வி எழுகிறது. மானுடத் தன்னுணர்வு அன்றாடத்தின் காலப் பரிமாணத்தில் இயங்க வேண்டுமா, வரலாற்றுப் பரிமாணத்தைப் பற்றிக்கொள்ள வேண்டுமா என்ற கேள்வி எழுகிறது. கூட்டுத் தன்னுணர்வும், வரலாற்றுணர்வும் ஆகப் பெரிய வன்முறையை, அணு ஆயுதங்களால் பேரழிவை உருவாக்குமென்றால், அன்றாடம் என்ற பரிமாணத்திலேயே தன்னுணர்வு வாழலாமே என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.
நன்றி: இந்து தமிழ் திசை (28 – 10 – 2024)