பாரதியா, பாரதிதாசனா?
- கவித்துவத்தில் பாரதியைவிட, பாரதிதாசன் ஒருபடி கீழ் அல்லது மேல் என்பவர்களின் அரசியலை ஆராய வேண்டியதில்லை. பொதுவாக, இலக்கியத்தில் அவ்வப்போது முன்வைக்கப்படும் இம்மாதிரியான அபிப்ராயங்கள் கால ஓட்டத்தில் காணாமல் போய்விடும். என் கவனமெல்லாம், காலம் ஒருவரைக் கவனப்படுத்துகிறதா இல்லையா என்பதுதான். அந்த வகையில் பாரதிதாசனின் இடமும் இருப்பும் தவிர்க்க முடியாதவை.
- பாரதிக்குப் பிறகு ந.பிச்சமூர்த்தியே ஆகப்பெரும் கவிஞரென ஒருசிலர் கூறுவதுண்டு. என்றாலும், பாரதிதாசனின் பங்களிப்பை நான் ஒருபோதும் மறுக்க மாட்டேன். இதிலுள்ள பிரச்சினை என்னவென்றால், ஒரு சாரார் அவருடைய எழுத்துகளை வாசிக்காமலேயே கருத்துக் கொப்பறைகளைக் கவிழ்ப்பதுதாம். அவருடைய பல கவிதைகள் என்னை ஊக்கப்படுத்தியிருக்கின்றன. ‘குடும்ப விளக்கு’ நூலில், ‘தொட்டி நீலத்தில் சுண்ணாம்பு கலந்த/கலப்பென இருள் தன் கட்டுக் குலைந்தது’ என்றொரு உவமை வரும்.
- இருள் விலகும் அதிகாலைப் பொழுதிற்கு அவர் கற்பனை செய்துள்ள அழகிய உவமை அது. வைகறைச் சூரியனை பாரதி, ‘ஞாயிறே, நின்னிடத்து ஒளி எங்ஙனம் நிற்கின்றது? நீ அதனை உமிழ்கின்றாயா? அது நின்னைத் தின்னுகிறதா?’ என்று கேட்டிருக்கிறார். அதன் தொடர்ச்சியாகவே பாரதிதாசன் விடியற்பொழுதை வேறு மாதிரி பார்த்திருக்கிறார். அதே கவிதையில் ‘கேள்வியால் அகலும் மடமைபோல்/நள்ளிரவு மெதுவாய் நகர்ந்துகொண்டிருந்தது’ என்றும் யோசித்திருக்கிறார். எவர் ஒருவர் கேள்வியை முன்வைக்கிறாரோ அவரால் மட்டுமே மடமை இருட்டிலிருந்து வெளியேற முடியும். கேள்வியே இல்லாமல் ஒன்றை ஏற்பதும் மறுப்பதும் இருப்பிற்கோ இலக்கியத்திற்கோ உதவுவதில்லை. அவரே இன்னொரு இடத்தில் ‘காக்கைக் கழுத்துபோல் வல்லிருளும் கட்டவிழும்’ என்றிருக்கிறார். இரவைக் காக்கையின் கழுத்து நிறத்துடன் ஒப்பிட்டு, அது கட்டவிழும் காட்சியை வர்ணித்திருக்கிறார். ‘சொல் ஒரு சூது, அது இருபுறமும் ஓடும் காக்கையின் கண்’ என்ற ந.பிச்சமூர்த்தியின் சொற்களையும் இத்துடன் இணைத்துப் பார்க்கலாம்.
- திரும்பிய பக்கமெங்கும் இந்திய விடுதலை நெருப்பு கொழுந்துவிட்டெரிந்தாலும், பாரதியும் பாரதிதாசனும் சமூகநீதிக்கே முதன்மை இடத்தைத் தந்திருக்கிறார்கள். பாரதிதாசனே தம்முடைய சொற்பொழிவொன்றில் அது குறித்து விரிவாகப் பேசியிருக்கிறார். சமகாலத்தில் தன்னை ஈர்த்தவர்களில் பாரதியே தகுதியானவர் என்று சொல்ல அவர் ஒருபோதும் தயங்கியதில்லை. ஏழாம் வகுப்பு படிக்கின்றபோது என்னுடைய தமிழாசிரியர், பாரதிதாசன் பாடலொன்றை மனப்பாடம் செய்து, மேடையில் ஒப்பிக்கும்படி கேட்டுக்கொண்டார். ‘நீடு துயில் நீக்கப் பாடி வந்த நிலா’ என்றும் ‘காடு கமழும் கற்பூரச் சொற்கோ’ என்றும் அப்போது மனனம் செய்த வரிகள் நினைவிலேயே இருக்கின்றன. தமிழால் பாரதி தகுதி பெற்றது ஒருபுறம் இருக்க, தமிழும் பாரதியால் தகுதி பெற்றிருக்கிறது. எந்த ஒரு மொழியும் செல்வாக்குமிக்க பேச்சாளர்களாலும் படைப்பாளிகளாலும் மட்டுமே நின்று நிலைக்கிறது.
- இந்த இடத்தில் பாரதிதாசனின் ‘தாழ்த்தப்பட்டார் சமத்துவப் பாட்டு’ நூல் குறித்துச் சில செய்திகளைச் சொல்ல வேண்டும். 1929இல் வெளிவந்த அந்நூல் ம.நோயேல் என்பவரால் வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது. பாடலில், ‘வீரம் நம் உற்றாரடி’ என்னும் பதம், 1916இல் வெளிவந்த அம்பேத்கரின் ‘சாதியினுடைய தோற்றமும் வளர்ச்சியும் அது இயங்குகிற முறையும்’ என்கிற புத்தகத்தின் தாக்கத்தில் இருந்து பிறந்திருக்கலாம் என ஊகிக்கலாம். அதேவேளை, ஆங்கிலேய அரசால் தடைசெய்யப்பட்ட ஒரு நூலின் தாக்கத்தைப் பாரதிதாசன் எங்கிருந்து பெற்றிருக்க முடியும் என்கிற கேள்வியும் எழக்கூடும். இந்தியாவில் தடைசெய்யப்பட்ட நூல், ஏனைய நாடுகளில் வாசிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆகவே, அந்த வகையில் அந்நூல் பிரஞ்சு ஆளுகைக்கு உட்பட்டிருந்த புதுச்சேரியில் கிடைத்திருக்கிறது.
- பாரதிதாசனின் சமத்துவப் பாட்டை வாசிக்கையில் அம்பேத்கரின் அறிதல் முறைகள், அப்படியே வரிசைக்கிரமமாக வந்திருப்பதை உணரலாம். சாதியத்தை வேரறுப்பதில் பாரதிதாசனுக்கு இருந்த ஆர்வமும் ஆவேசமும் கொஞ்சநஞ்சமல்ல. தாழ்த்தப்பட்டார் சமத்துவப் பாட்டை ம.நோயேல் பதிப்பித்திருக்கிறார். அவரே புதுச்சேரியில் தலித் அரசியலை 30-களிலேயே முன்னெடுத்தவர். இன்று தலித்தியம் பேசும் பலரும் ஏனோ அவர் பெயரை விட்டுவிடுகிறார்கள். குருசாமியை ஆசிரியராகக் கொண்டு அவர் நடத்திய ‘புதுவை முரசு’ பத்திரிகையில் பாரதிதாசன் தொடர்ச்சியாக எழுதிவந்திருக்கிறார். அதில், ‘எம்டன் கப்பல் வரவு’ என்றொரு கட்டுரை. முதலாம் உலகப் போரில் எல்லோரையும் அச்சுறுத்திய எம்டன் கப்பலைப் பற்றிய கட்டுரை என்றுதான் நானும் முதலில் வாசிக்கத் தொடங்கினேன். ஆனால், கட்டுரையோ கப்பலையும் தாண்டி எங்கேயோ போய் நிற்கிறது.
- எம்டன் கப்பல் புதுவைக்கு வந்திருக்கிறது என்கிற செய்தி பரவியதும், உள்ளூர்வாசிகள் அத்தனை பேரும் பயந்துகொண்டு உயிர் பிழைக்கப் பத்துப் பதினைந்து மைல் ஓடியிருக்கிறார்கள். அங்கும் இங்குமாக ஓடியவர்களில் சிலர், பாரதிதாசன் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிய கூனிச்சம்பட்டு கிராமத்திற்கும் வந்திருக்கிறார்கள். வந்தவர்கள் சாதி வித்தியாசமின்றிப் பழகியிருக்கிறார்கள். உயிரச்சத்தில் சாதியோ சடங்கோ சம்பிரதாயமோ அவர்களுக்கு ஒரு பொருட்டாகத் தோன்றவில்லை. ஒன்றாகச் சமைத்து, ஒன்றாகவே உணவு உண்டு, ஒன்றாகவே உறங்கியும் இருக்கிறார்கள். கப்பல் போய்விடுகிறது.
- அந்த அளவுகோலுக்கு உதாரணமாக, ‘கோடையிலே இளைப்பாற்றிக் கொள்ளும் வகை கிடைத்த குளிர் தருவே’ என்னும் வள்ளலாரின் வரிகளை பாரதிதாசன் காட்டியிருக்கிறார். ‘நீலவான் ஆடைக்குள் உடல் மறைத்தே’ என்கிற கவிதையையே எடுத்துக்கொள்வோம். அது, அவர் எழுதிய ‘புரட்சிக்கவி’ என்னும் காப்பியத்தில் வரக்கூடியது. வடமொழியில் எழுதப்பட்ட ‘பில்கணீயம்’ நூலை அடிப்படையாக வைத்து எழுதியது. அதிலே ஒரு வரி, ‘காலை வந்த செம்பரிதி கடலில் மூழ்கிக் /கனல் மாறிக் குளிர் அடைந்த ஒளிப்பிழம்போ’ என்றும் எழுதியிருப்பார். அதிகாலையைத் தொட்டி நீலத்தில் சுண்ணாம்பு கலந்த கலப்பாகப் பார்த்த அவர்தான், ‘குளிர் அடைந்த ஒளிப் பிழம்பை’யும் யோசித்திருக்கிறார். பாரதிதாசன் மேலும் மேலும் வாசிக்கப்பட வேண்டும் என்பதே என் அவா. ‘பெருங்சிங்கம் அறைந்த யானைபோல் வெள்ளம்’ என்றொரு சொற்றொடரை அவருடைய ‘ஆறு’ கவிதையில் காணலாம். ‘அழகின் சிரிப்பு’ நூலில் இடம்பெற்றுள்ளது.
- ஒருமுறை பன்மொழிப் புலவர் அப்பாதுரையார் பாரதிதாசனின் கவிதைகளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கத் துணிந்திருக்கிறார். ‘குடும்ப விளக்கு’ நூலைப் பெயர்த்துகொண்டே வந்தவர், ஓரிடத்தில் மேற்கொண்டு நகர முடியாமல் நின்றுவிடுகிறார். ‘கட்டில் அழகு’ என்னும் தலைப்பிலுள்ள அக்கவிதை, ‘சரக்கொன்றைத் தொங்கலிட்ட பந்தலின் கீழ் / தனிச் சிங்கக் கால் நான்கு தாங்கும் கட்டில்’ எனத் தொடங்குவது. இதை எப்படி மொழிபெயர்ப்பது என்று பன்மொழிப் புலவர் அப்பாதுரையாருக்குப் புரியவில்லை. சரக்கொன்றை என்பது தமிழ் நிலத்தில் அதுவும் முல்லைத் திணையில் பூக்கும் பூ. அந்தச் சொல்லை அப்படியே பயன்படுத்தினால் அத்திணையின் பண்பையும் சேர்த்தே எழுத வேண்டும். அத்துடன், கொன்றை சரஞ்சரமாகப் பூப்பது என்பதையும், அது படுக்கையறைக் கட்டிலில் மலர்ப் பந்தலாகப் போடப் பயன்படுவது எனவும் சொல்ல வேண்டும்.
- அதைவிட, ‘தனிச் சிங்கக் கால் நான்கு தாங்கும் கட்டில்’ என்பது இன்னும் சிக்கலுக்குரிய விவரணை. கட்டில் மெத்தைகளை எல்லாம் அலங்கரித்து வைத்துவிட்டுக் கணவனின் வருகைக்காக அவள் காத்திருக்கிறாள் என்பதுதான் பாடலின் சாராம்சம். ஆனால், அதை அவர் சரக்கொன்றையிலிருந்து தொடங்குவதால் சட்டென்று பெயர்க்க இயலாமல் போயிருக்கிறது. இந்தத் தனித்துவத்தையே தமிழின் அழகாக நான் கருதுகிறேன். தத்துவம் என்பது பொதுமையிலும், தனித்துவம் என்பது புதுமையில் மிளிர வேண்டும். எந்த வார்த்தையைப் போட்டாலும் அது தமிழ்க் கவிதை என்று ஆகிவிடாது. தமிழுக்கென்றே சில விசேஷத்தன்மைகள் கட்டமைந்துள்ளன. பாரதியைவிட, பாரதிதாசன் ஒருபடி கீழ் அல்லது மேல் என்று விவாதிப்பதை விட்டுவிட்டு, எவரையும் எல்லாவற்றையும் சமமாகப் பாவிப்பதே சரியென்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. அவரே ஒருமுறை கேட்டிருக்கிறார், காரிருளால் சூரியன்தான் மறைவதுண்டோ?
நன்றி: இந்து தமிழ் திசை (20 – 10 – 2024)