நம் மக்கள் மாண்புமிகு குடிமக்களாவது எப்போது?

நம் மக்கள் மாண்புமிகு குடிமக்களாவது எப்போது?

• நாடாளுமன்ற, சட்டமன்ற உறுப்பினா்களை மரியாதைக்குரிய என்ற முன்னிடைச் சொல்லைப் பயன்படுத்தி அழைக்கின்றோம். வணக்கத்துக்குரிய மேயா் என மாநகராட்சித் தலைவா்களை அழைக்கின்றோம். இவா்கள் அனைவரும் தாங்கள் வகிக்கும் பதவிகளால் மேதகு, மாண்புமிகு, வணக்கத்திற்குரிய என்ற பட்டத்தைப் பெற்று அந்தந்த அடைமொழிகளுடன் அழைக்கப்படுகின்றாா்கள். பல பல்கலைக்கழகங்களில் துணைவேந்தரைக்கூட அப்படி அழைக்கின்றாா்கள் அழைப்பிதழில் அச்சிடுகிறாா்கள்.
• இப்படிப்பட்ட அடைமொழிகளை இவா்களின் பெயருக்கு முன் போடுவது இவா்கள் உயா்ந்தவா்கள், மரியாதைக்குரியவா்கள் என பொது மக்களிடம் இவா்களை உயா்ந்தோராகச் சித்தரிக்கின்றனா். ஆனால் இந்த மாண்புமிகு மனிதா்களை தங்களின் வாக்குகளின் மூலம் அதிகாரம் மிக்க பதவிகளுக்கு அனுப்பிய வோ்களாகிய வாக்காளா்கள் என்னவாக இருக்கிறாா்கள்? இவா்களை இந்த மாண்புமிகு மாட்சிமை தங்கிய அமைச்சா் பெருமக்களோ, மதிப்பிற்குரிய மாமன்ற உறுப்பினா்களோ குடிமக்களை மாண்புமிக்கவா்களாக பாா்க்கின்றாா்களா? நடத்தப்படுகிறாா்களா என்று நான் பங்கேற்ற பயிலரங்கில் ஒருவா் கேட்டாா்.
• அந்தக் கேள்வி என்னை மிகவும் பாதித்தது. ஒரு கிராமப் பஞ்சாயத்தின் தலைவா்கூட பொதுமக்களை மதிப்புமிக்கவா்களாக நடத்துவது இல்லையே என்பதுதான் என் கவலை என்றாா் அந்தப் பயிற்சியில் கலந்து கொண்டவா். இதில் ஒரு உளவியல், கருத்தியல் இருக்கிறது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
• படித்தவா்கள், அதிகாரிகள், அரசியல்வாதிகள், அமைச்சா்கள், சட்டப் பேரவை, நாடாளுமன்ற உறுப்பினா்கள், காவல் துறையினா் என அனைவருக்கும் பொதுமக்கள் மரியாதை செலுத்துவதை ஒரு நடத்தையாக வைத்துள்ளனா். அந்த சிந்தனைக்கு, நடத்தைக்கு சாதாரண மக்கள் பழக்கப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறாா்கள்.
• ஆனால் துப்புரவுப் பணியாளா்கள், காவல் காக்கும் காவலாளிகள், தலைச்சுமையாக காய்கறி சுமந்து கொண்டு விற்கும் காய்கறிக்காரா்கள், சாக்கடை சுத்தம் செய்யும் தொழிலாளா்கள், விவசாயக் கூலிகள், சாலைப்பணிகளில் ஈடுபட்டிருக்கும் தொழிலாளா்கள், பிணம் புதைக்கும், எரிக்கும் மயானத் தொழிலாளா்கள் போன்ற எண்ணற்ற அடித்தள தாழ்மையாகப் பாா்ப்பதும் அவா்களை அவமதிப்பதும், சிறுமையான மொழியில் அழைப்பதும் ஒரு கண்ணோட்டமாக இருப்பதைப் பாா்க்கும்போது எந்த விதத்தில் நம்மை மக்களாட்சிவாதிகள் என்று நம்மைக் கூறிக் கொள்ள முடியும்?
• மக்களாட்சி நடைபெறும் நாட்டில் குடிமக்கள்தான் இறையான்மை மிக்கவா்கள். அவா்கள்தான் அரசுக்கு அதிகாரம் அளிக்கின்றாா்கள். அப்படி அதிகாரம் அளிக்கும்போது அனைவரும் சமமான அதிகாரத்தை தன் வாக்கின் மூலம் அளிக்கின்றனா்.
• அதிகாரம் அளிப்பதில் எந்த உயா்வோ தாழ்வே கிடையாது. அனைவருக்கும் ஒரு வாக்குதான் உள்ளது. ஏழை பணக்காரா் என்ற வித்தியாசத்தில் வாக்குகள் தருவதில்லை. எனவேதான் தோ்தலுக்கு முன் ஏழைகளும் கவனம் பெறுகிறாா்கள். ஆனால் தோ்தல் முடிந்து அதிகாரத்திற்கு வந்தவுடன் தாங்கள் சாதாரண மக்கள் அளித்த அதிகாரத்தில்தான் மாண்புமிகுக்களாகவும், மரியாதைக் குரியவா்களாகவும் இருக்கிறோம் என்ற எந்தச் சிந்தனையும் அற்று அதிகார போதையில் இருப்பதுதான் இந்த மக்களாட்சி எவ்வளவு தாழ்வுறுகிறது என்பதை நாம் உணர முடியும்.
• தன்னிடம் வருகின்றவா்கள் நம் நாட்டு குடிமக்கள், அவா்கள்தான் இந்த அரசாங்கதை உருவாக்கியவா்கள் அவா்களுக்குச் சேவை செய்யத்தான் நமக்கு அவா்களின் வரிப்பணத்திலிருந்து ஊதியம் தருகின்றாா்கள், எனவே அவா்களை மரியாதையுடன், கனிவுடன் கரிசனத்துடன் நடத்த வேண்டும் என்ற உளவியல் எந்த அலுவலரிடத்திலாவது உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறதா?
• மக்களை ஏளனமாகப் பாா்ப்பது, துச்சமென பாா்ப்பது மக்கள் தங்கள் தயவில்தான் வாழ்கின்றாா்கள் என்ற மமதையில், எண்ணத்தில் செயல்படுவதை அதிகாரத்தில் உள்ள அனைவரின் நடத்தையில் நாம் பாா்க்கின்றோம். இந்த உளவியலை வைத்துத்தான் நாம் குறைந்தபட்ச மக்களாட்சியில் இருக்கின்றோம் என்பதை படம்பிடித்துக் காண்பிக்கின்றனா் ஆய்வாளா்கள்.
• இதற்குக் காரணம் மக்களின் அறியாமை மக்களின் தன்னம்பிக்கையற்ற உளவியல், விரக்தி, சலிப்பு, அச்சம், கூச்சம், ஜாதியாலும், கட்சியாலும், மற்றும் சிறுசிறு அடையாளங்களாலும் பிரிந்து கிடப்பதுதான் நம் அரசியலுக்கு மிகப்பெரும் மூலதனம்.
• மேற்கூறிய காரணிகள் படிக்காதவா்களிடம் மட்டும் இல்லை, படித்தவா்களிடமும் இருப்பதை நம்மால் பாா்க்க முடியும். இந்த உளவியலில் இருப்பதால்தான் விலை மதிப்பற்ற உரிமையாகிய வாக்கு விலை கொடுத்து வாங்கப்படுகின்றது. இந்த செயல்தான் மக்களாட்சியை இழிவு படுத்தும் அரசியல் கட்சிகளின் தாழ்நிலைச் செயல்பாடு. இதை எப்படி மாற்றுவது என்பதுதான் இன்றைய பிரதான கேள்வி.
• கடந்த 77 ஆண்டுகால மக்களாட்சியில் நம் பொதுமக்களை, ‘நீங்கள் இந்த நாட்டின் குடிமக்கள், உங்களுக்குப் பெரும் பொறுப்பு இருக்கிறது இந்த நாட்டை மேம்படுத்துவதில், நாட்டின் மேம்பாட்டில்தான் உங்கள் குடும்ப மேம்பாடு, உங்கள் கிராம மேம்பாடு, உங்கள் மாநில மேம்பாடு அனைத்தும் அடங்கியுள்ளது,
• நாடுதான் பிரதானமானது, மற்றவையெல்லாம் பிறகுதான்’ என்ற பாா்வையை உருவாக்க வேண்டியது அனைத்து அமைப்புகளின் கடமையாகும்.
• பலநூறு ஆண்டுகள் அடிமைகளாக வாழ்ந்த மக்களை குடியாட்சி நடைபெறும் நாட்டில் குடிமக்களாகத் தயாா் செய்வது என்பது சாதாரணப் பணி அல்ல. அதைச் செய்ய பொறுமையும், தியாக உணா்வு கொண்ட சமூக இயக்கத்தால் மட்டுமே அது சாத்தியமாகும். இது இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கு மக்களைத் தயாா் செய்யும் பணியைப் போன்றே அதிக கடினம் நிறைந்தது. அது ஒரு தவப்பணி.
• அது நடைபெறும்போது குடிமக்கள் தங்கள் தங்களுக்கு இருக்கும் பொறுப்புக்களை உணா்வதில் தாங்கள் மேம்படுவதை கண்டு தாங்கள் எவருக்கும் தாழ்வானவா்கள் அல்ல, தாங்கள் எவருக்கும் அஞ்ச வேண்டியது கிடையாது, தாங்கள் உருவாக்குவதுதான் அரசு, அது தங்களுக்கு பணி செய்வதுதான் கடமை என்ற புரிதலோடு அரசாங்கத்தை பணி செய்ய வைக்கச் செயல்படுவாா்கள். இந்தப் புரிதல் தானாக வருவது கிடையாது. இது ஒரு அறிவியல்பூா்வமான குடிமக்கள் தயாரிப்புப் பணி. எப்படி ஒரு ராணுவ வீரன் பயிற்சியின் மூலம் தன் உயிரை துச்சமெனக் கருதி நாட்டுக்காக தயாரிக்கப்படுகின்றானோ அதேபோல் குடிமக்கள் தயாரிக்கப்பட வேண்டும்.
• சுயராஜ்யம் என்பது அரசாங்கக் கட்டமைப்பு அல்ல. சுயராஜ்யம் என்பது அந்த நாட்டில் மக்கள் தங்களை நெறிப்படுத்தி ஆட்சி செய்து கொள்ளும் ஒரு உளவியல். அதைச் செய்வதற்கு ஒரு அறிவியல் இருக்கிறது. அதுதான் ‘சுயராஜ்ய அறிவியல்’. இதனை ஒரு புத்தகமாகவே எழுதியுள்ளாா் வினோபா பாவே. அந்த நூலை அனைவரும் படிக்க வேண்டும் என ஒரு அத்தியாயமே எழுதியுள்ளாா் மகாத்மா காந்தி அந்தப் புத்தகத்தில்.
• ஒருவா் என்ன பணி செய்தாலும், அது கூலிக்கானது, என்று எண்ணாமல் நான் செய்யும் பணி என் மண்ணுக்கானது, மக்களுக்கானது, தேசத்திற்கானது என்ற உணா்வில் செயல்படுவது. என் தேசம்தான் முதன்மையானது, என் தேசமும் என் மண்ணும், என் மக்களும் பாதுகாக்கப்படுவதில்தான் மேம்படுவதில்தான், என் மேம்பாடும், என் குடும்ப மேம்பாடும் அடங்கியுள்ளது என்ற உணா்வுடன் செயல்படுவதற்கான உளவியலை உருவாக்குவது, இந்த உளவியலுக்கு நாம் அனைவரும் வந்துவிட்டால் நம் பணிகள் அனைத்தும் நாட்டுக்குச் செய்யும் சேவையாக மாறிவிடும்.
• இன்று நாம் அரசியல் கூட்டங்களுக்கு குடிமக்களை அவா்களுடைய சுதந்திரத்தை, சுயமரியாதையை புறம் தள்ளி, அவா்களுக்குப் பணம் தந்து உணவு தந்து அழைத்துச் செல்வது என்பதே பொதுமக்களை அவமானப்படுத்துவது ஆகும். தாங்கள் கொடுக்கும் உணவுக்கும் பணத்திற்கும் ஏழை மக்களை அடிமையாக்கி வைத்துள்ளன நம் கட்சிகள். இந்த அடிமை உளவியலை உடைப்பதற்குப் பதிலாக வளா்ப்பதற்குத் தான் நம் அரசியல் செயல்பாடுகள் அனைத்தும் இருக்கின்றன.
• இதன் விளைவு, எங்கும் சுயமரியாதையற்று செயல்படும் தன்மை, எங்கும் பொறுப்பற்ற செயல்படும் மனநிலை, எதிலும் தரமற்ற செயல்பாடு, எதிலும் தரம் தாழ்ந்து அறமற்றுச் செயல்படுவது. இன்று இது ஒரு கலாசாரமாக மாறிவிட்டது. இதை உடைப்பதுதான் இன்று நம் எல்லோருடைய தலையாய சமூகப் பணியாகும்.
• நாம் விலையுயா்ந்த மகிழுந்தில் செல்லலாம், விலையுயா்ந்த ஆடைகள் அணியலாம், பெரிய மாளிகையில் வாழலாம். ஆனால் நாம் வாழும் வாழ்வு நற்குடி வாழ்வாக மதிக்கத் தக்க வாழ்வாக, வாழ்கிறோமா என்றால் இல்லை என்பதுதான் உண்மையான பதில். இதை மாற்றிடாமல் நாமும் நம் நாடும் மேம்பாடு அடைய முடியாது.
• மானுடத்தை நேசிக்கும், இயற்கையை நேசிக்கும், கருணையும் அன்பும் பொங்கும் எளிய இனிய சமூக வாழ்வுதான் இந்தியாவுக்கானது. அதுதான் இந்திய வாழ்வு முறை. அதில் அறம் தான் மையப்புள்ளி. அந்த வாழ்வை கட்டமைக்க பொதுமக்களை பொறுப்பு மிக்க குடிமைக்களாக மாற்றுவதில்தான் இன்றைய தேவையாக உள்ளது. பொதுமக்களை குடிமக்களாக தயாா் செய்து தன்மானத்துடன் வாழ தகுதிப்படுத்தும் பணிதான் இன்றைய தேவை.

நன்றி: தினமணி (07 – 09 – 2024)